Ήταν πρωί της 28^ης Ιανουαρίου 2008, όταν τελείωσα την εξέταση ενός μαθήματος του χειμερινού φοιτητικού εξαμήνου. Μόλις βγήκα από την αίθουσα η είδηση ήδη «έτρεχε» στους διαδρόμους της σχολής. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, ο αρχιεπίσκοπος «της καρδιάς» των Ελλήνων, ο πιο δημοφιλής ιεράρχης από συστάσεως του Ελληνικού κράτους εκοιμήθη. Είναι γενικά παραδεκτό πως ο Χριστόδουλος έγραψε το δικό του πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλαδική εκκλησία αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Υπήρξε ο πιο δημοφιλής, ο πιο δυναμικός, ο πιο επαναστατικός αλλά και ο πιο αμφιλεγόμενος (για κάποιους) επικεφαλής της Ελλαδικής εκκλησίας. Όπως και να έχει, ήταν αδιαμφισβήτητα ο άνθρωπος που άλλαξε τον τρόπο θεώρησης των καθιερωμένων της πίστης, αλλά και τις εκκλησιαστικές συνήθειες πολλών κληρικών αλλά και απλών πολιτών. Ήταν εκείνος ο «ποιμενάρχης» που έφερε τους νέους και τους τότε εφήβους στις εκκλησιές. Ήταν εκείνος που κατάφερνε να συνδυάζει θρησκευτικές διδαχές με τα Εθνικά αλλά και κοινωνικά θέματα. Ήταν ο θρησκευτικός ηγέτης που όπου πήγαινε και κυρίως όπου μιλούσε ξεσήκωνε με αισθήματα ενθουσιασμού και συγκίνησης τον λαό. Η παρακαταθήκη του αναμφισβήτητα μεγάλη. Ακόμη και σήμερα στην καθημερινότητα ακούγονται φράσεις όπως « που είσαι Χριστόδουλε;», «αν ζούσε εκείνος δεν θα γίνονταν αυτό, δεν θα περνούσαν έτσι εύκολα το άλλο…», κ.λ.π. Χριστόδουλε μας λείπεις… μα πάνω απ΄ όλα μας λείπει η ζεστασιά των λόγων και των πράξεων σου. Ανεξίτηλα θα μείνουν στις μνήμες μας τα τελευταία του δημόσια λόγια στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, το 2008. « Σταθείτε όλοι όρθιοι στις επάλξεις σας και μην ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του…».

Τσιάρας Δημήτρης

Μηχ/γος – Μηχ/κος

Πρώην δημοτικός σύμβουλος Λαρισαίων