Τα πράγματα είναι απλά και τα δεδομένα συγκεκριμένα. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών που είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους επιλέγει να μην προσέρχεται στις κάλπες, να μην ασκεί το δικαίωμα του εκλέγειν. Πολύ περισσότερο ακόμη στις αυτοδιοικητικές εκλογές που θα έλεγε κανείς ότι αφορούν άμεσα τις πόλεις, τις συνοικίες και τα σπίτια μας, είναι περίπου η ίδια συμμετοχή.

Επιπροσθέτως, δεν συμμετέχουν οι πολίτες κάθε πόλης ξεχωριστά στις τοπικές εκλογές, δεν αξιοποιούν τις γνώσεις τους και την δύναμή τους ως δικαίωμα του εκλέγεσθαι και άρα δεν συμμετέχουν ενεργά στα Κοινά του τόπου τους. Λείπει επομένως ο Κοινοτισμός, η αλληλεγγύη και η φλόγα της αλλαγής από εμάς τους ίδιους.

Κάποιοι δυστυχώς και εσφαλμένα νομίζουν ότι θα έρθει ένα μαγικό χέρι και θα λύσει όλα τους τα προβλήματα, ενώ εκείνοι δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να αλλάξουν τους εαυτούς τους και μετέπειτα το κοινωνικό σύνολο. Εν ολίγοις έχει χαθεί η πίστη στην πλειονότητα των Ελλήνων ότι μπορεί να αλλάξει με την ψήφο κάτι προς το καλύτερο. 

Το αποτέλεσμα είναι να προστρέχουν στις κάλπες οι κομματικοί στρατοί και οι βολεμένοι του κόμματος των πολιτικών κομμάτων, ενώ πολλοί αλλά όχι αρκετοί ψηφίζουν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και τον σεβασμό στις παραδόσεις μας και την Πίστη μας. Τα επονομαζόμενα πατριωτικά/ταυτοτικά κόμματα είναι κομματιασμένα, δεν σχηματίζουν εθνική αντιπολίτευση και άρα προοπτική εξουσίας. Εν τέλει υπάρχει η επανάληψη του ίδιου σκηνικού. Οπότε τί κάνουμε;

Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να μείνει ο κόσμος με σταυρωμένα τα χέρια όπως κάνουν μέχρι τώρα οι περισσότεροι. Ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι το κοινοβουλευτικό καθεστώς έχει προνοήσει έχοντας δικλείδες ασφαλείας όπως είναι το bonus των 50 εδρών, η βουλευτική ασυλία και ούτω καθεξής. Τα δημοψηφίσματα έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν αλλά ακόμη και όταν υπήρξαν, η λαϊκή εντολή πήγε περίπατο.

Όσοι πιστεύουν ότι με κάποιο μαγικό ραβδί ή με κάποιον τρόπο παράνομο μπορεί να καταγγελθεί το κοινοβουλευτικό καθεστώς και να απαλλαγούμε από αυτό, πλανώνται πλάνην οικτρά. Ο κοινοβουλευτισμός εκτός του ότι ως σύστημα δεν είναι ελληνικός αλλά ξενόφερτος, έχει αποτύχει μέσω της Μεταπολίτευσης να δώσει λύσεις σε σοβαρά και δευτερεύοντα ζητήματα ζωής και θανάτου του ελληνικού έθνους και του χριστεπώνυμου πλήθους. Γι αυτό και είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξει. Πώς θα αλλάξει;

Θα πρέπει να πάρουμε απόφαση, μας αρέσει δεν μας αρέσει, να στηρίξουμε ταυτοτικές φωνές, είτε τις πιστεύουμε είτε όχι. Μικρή σημασία έχει πλέον η πίστη στα κόμματα. Ταυτοχρόνως θα πρέπει ο ίδιος ο Έλληνας να εξαναγκάσει επιτακτικά όσες φωνές είναι πατριωτικές να ενωθούν επιτέλους υπό έναν κοινό φορέα, έστω και σε κοινό ψηφοδέλτιο στις εκλογές. Τα μέτωπα πλέον είναι 2: η νέα τάξη πραγμάτων και ο ταυτοτισμός. Τα δεξιά, αριστερά, κεντροδεξιά, κεντροαριστερά, ακροδεξιά, ακροαριστερά ήταν, είναι και θα είναι κουραφέξαλα.

Εκείνοι που έχουν θέσεις που κοιτάζουν το εθνικό συμφέρον και σέβονται την Πίστη, εκείνοι που θέλουν κάθαρση και δικαιοσύνη, είναι με το μέρος του Δικαίου. Όλοι οι υπόλοιποι που εξυπηρετούν ως πιόνια τη νέα τάξη πραγμάτων και τα συνεπακόλουθά της είναι ανάγκη πολιτικά να συνθλιβούν.

Απώτερος σκοπός της στήριξης των ταυτοτικών δυνάμεων είναι η αλλαγή πολιτεύματος διά της νομίμου οδού. Η Αμεσοδημοκρατία σε συνδυασμό με την αριστοκρατία πρέπει να κυριαρχήσουν. Δεν είναι δυνατόν εν έτει 2025 ο κάθε άσχετος, αστοιχείωτος και χωρίς ούτε ένα ένσημο να θέλει να μπορεί να αναλαμβάνει υπουργεία, θέσεις καίριες στην διακυβέρνηση της χώρας, πόσο μάλλον την πρωθυπουργία. Επιπροσθέτως δεν μπορεί άλλο να γίνεται ανεκτό το ότι η λαϊκή βούληση δεν γίνεται να εκφράζεται μέσω δημοψηφισμάτων στα μεγάλα θέματα όπως το Μακεδονικό, η λαθρομετανάστευση, το οικονομικό μοντέλο της χώρας, η ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα, τα εγκλήματα σε Μάτι, Τέμπη και ούτω καθ’ εξής. 

Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει, θα πρέπει να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτά που κάναμε μέχρι τώρα. Αν απλά έχουμε μάθει μόνο να γκρινιάζουμε και κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να βγάλουμε όλοι μαζί από κοινού το φίδι από την τρύπα, εμείς κάνουμε τον τυφλοπόντικα, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Στεγνά, ωμά και καθαρά:

Δράση μαζικά και προς τη σωστή κατεύθυνση η μόνη λύση.