του Κώστα Τάταρη, Συνεργάτη του exeresionline

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η πράξη του επαν-ίσταμαι , δηλ. του «(ξανα) στέκομαι στα πόδια μου», στην όρθια στάση΄ κάποτε ήμουν όρθιος, αυτεξούσιος, κραταιός, αλλά έπεσα από το βάθρο μου, κατέρρευσα, τσακίστηκα, γκρεμίστηκα.

  Τώρα επαναστατώ, αποπειρώμαι να επανέλθω «εις την προτέρα κατάστασιν»,  χωρίς κανείς να μου εγγυάται ότι το ποθούμενο θα επιτευχθεί, αλλά το στοίχημα έχει υπαρκτική σημασία : ή θα επιτευχθεί ή θα εξαφανιστώ από προσώπου γης και Ιστορίας  {«Ελευθερία ή Θάνατος»), είναι στοίχημα Ζωής απέναντι στη  χαμοζωή να επανέλθω στην όρθια στάση, «εις την προτέρα κατάστασιν», εγώ, που κάποτε ήμουν κύριος και τώρα κατάντησα «ραγιάς».

  Να ανέλθουμε εκ νέου στον Θρόνο, να ξαναγίνουμε ηγεμονικός λαός, εμείς οι κάποτε κλειδοκράτορες της Οικουμένης και σήμερα απλά μιλλέτι , να «ξαναφτιαχτεί το ρωμαίϊκο», να «πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά», δηλ να (επανα)κτήσουμε το Κέντρο, υλικό και άυλο, ταυτόχρονα, του Κόσμου (μας), διότι δεν είμαστε τυχαίο γένος, είμαστε βασιλικό γένος (και όχι απλά κάποιο από τα μιλλέτια) και πρέπει, επιβάλλεται, είναι η μοίρα μας αυτή, να μη συμβιβαστούμε με τη δυστοπία του παρόντος αλλά και να μη χαθούμε στην ουτοπία ενός αβέβαιου μέλλοντος (εν προκειμένω των «φώτων της Εσπερίας» που τόσο αχαμνά φαντάζουν στο δικό μας Φως), αλλά να επανεύρουμε την ευτοπία του δικού μας (αυτοκρατορικού) παρελθόντος, να επανέλθουμε «εις την προτέρα κατάστασιν». 

  Γιατί τα  λέμε αυτά ; Διότι στη γλώσσα μας η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν έχει να κάνει με την ουτοπία του μέλλοντος, με το κυνήγι του νεφελώδους, αχαρτογράφητου μέλλοντος, αλλά, απεναντίας, ενάντια στη δυστοπία του παρόντος, με την ευτοπία του παρελθόντος ή – για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι- με την προβολή του παρελθόντος στο μέλλον, όχι ως ανούσια επανάληψη στερεοτυπικών σχημάτων και καταστάσεων, αλλά να να ξαναπιάσουμε «τον μίτο της Αριάδνης» για να βγούμε από τον σκοτεινό Λαβύρινθο του παρόντος με τον Μινώταυρο που καραδοκεί, να επανακαλύψουμε την υπεριστορική εκείνη Αλήθεια, πέρα από τις επιμέρους ιστορικές εκφάνσεις της, που αφού έλαβε σχήμα, αυτό που μας έπρεπε χθες, με το δικό μας αίμα, θα λάβει το σχήμα που μας πρέπει αύριο, γιατί το σήμερα είναι η πτώση, το γκεμοτσάκισμά μας.

Το νόημα και αίτημα της Επανάστασης για ένα λαό κυρίων έχει να κάνει με το παρελθόν, περισσότερο μυθικό παρά ιστορικό – μυθιστορικό για να κυριολεκτούμε- με το παρελθόν που δεν χάθηκε στην ανυπαρξία του γραμμικού χρόνου, αλλά πλέον εντάσσεται στη Σφαίρα του Μύθου (όχι της παραμυθίας), του Μύθου που δημιουργεί την Ιστορία (ως «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» που αόρατος αλλά αισθητός, παραμένει ο φυσικός αρχηγός των Κλεφταρματωλών, διότι όπως απάντησε ο Γέρος μας σ’ έναν Άγγλο, «ο Βασιλιάς μας δεν συνθηκολόγησε»), του Μύθου που συνομιλεί καθημερινά μαζί μας με τη μυστική γλώσσα των Συμβόλων,  αν έχουμε μάτια να δούμε και αυτιά να ακούσουμε.

  Στους Παραδοσιακούς Πολιτισμούς ,που δεν αλέθονται στα σαγόνια του Κρόνου- Χρόνου, αλλά  νοηματοδοτούν τον Χρόνο ως Κύκλο (ή, καλύτερα, ως Σπείρα) κινητήρια δύναμη είναι όχι «το μέλλον», αλλά η νοσταλγία του απολεσθέντος Παραδείσου ( «Η Χρυσή Εποχή» του Ησιόδου, «η Πόλη του Κωνσταντίνου» εν προκειμένω), ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η τραγική απόπειρα επανεύρεσης της «χαμένης Εδέμ», που επειδή ακριβώς ανήκει στη Σφαίρα του Μύθου, κινητοποιεί το ιστορικό γίγνεσθαι.

  Στην Κινεζική Αυτοκρατορία που ήταν το «Ουράνιο Βασίλειο» και, ταυτόχρονα, το «Κέντρο της Γης» (Κίνα σημαίνει η «Αυτοκρατορία του Κέντρου»), ο Αυτοκράτορας ήταν  εγγυητής της «ουράνιας ισορροπίας», της «κοσμικής αρμονίας». Όταν ο Αυτοκράτορας γινόταν άδικος, καταπιεστής, ή έστω κατώτερος των περιστάσεων, ο λαός νομιμοποιούνταν να επαναστατήσει, να ανατρέψει τον «αυτοκράτορα» που πλέον δεν δικαιούται τον βαρύ και ασήκωτο για τον κοινό θνητό τίτλο, διότι και ο ίδιος συμπεριφέρεται ως «κοινός θνητός», χθόνιος, έμπορος, εγωιστής, εκμεταλλευτής, και να ανέβει στο Θρόνο του Ουράνιου Βασιλείου κάποιος που θα εγγυηθεί την αποκατάσταση της χαμένης ισορροπίας ως «γέφυρα», την επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση.

   Στο δικό μας Ουράνιο Βασίλειο, στην ελληνογέννητη Ρωμανία, αλλά και στην «παλαιά Ρώμη», ο Στρατός ύψωνε στην ασπίδα τον άξιο, ο παρηκμασμένος «αυτοκράτορας» έπεφτε, η κοσμική τάξη επανέρχονταν.

   Σύμφωνα με την Ινδική Παράδοση, τώρα βρισκόμαστε στο «τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα», στη Σκοτεινή Εποχή» ή «Κάλι Γιούγκα» (το ανάλογο του «Σιδηρού Γένους» του Ησιόδου ή της  οθωμανικής κατοχής στην περίοδο που αναφερόμαστε). Η «Κάλι Γιούγκα» είναι η Πτώση,  υπάρχει όμως η ανάμνηση – και  βεβαιότητα- της «Χρυσής Εποχής» («Σάτια Γιούγκα’).  . Με την επανεκκίνηση του Κύκλου θα επανέλθουμε στη χαμένη ισορροπία, θα «ξανασταθούμε στα πόδια μας». 

  Όταν ο Αρχιστράτηγος και Εθνάρχης μας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έλεγε ότι η δική μας ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ δεν μοιάζει με τις επαναστάσεις των Φράγκων, αυτό εννοούσε, αδιανόητα πράγματα για τους νεωτερικούς (για να μη μιλήσουμε για μετανεωτερικούς), που «διυλίζουν τον κόνωπα και καταπίνουν την κάμηλο», εννοούσε και κάτι ακόμη, επίσης σημαντικό: οι «άλλες» επαναστάσεις ως νεωτερικές, ταξικές, είχαν κυρίαρχο το χρησιμοθηρικό κριτήριο, την ανατροπή κάποιων και την άνοδο κάποιων άλλων, με καινούργια ήθη και νέα προνόμια, σύμφωνα με τον «σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας» του Μίχελς, και όσα ενδιαφέροντα μάς διδάσκει ο Παρέτο ως προς την «άνοδο και την πτώση των ελίτ». 

  Η δική μας όμως ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ  είχε όχι χρησιμοθηρικά κριτήρια, αλλά , όπως μάς  λέει και ο δάσκαλος Δημ. Τσάκωνας, διαπνέονταν από κοινοτικό ήθος, το θυσιαστικό φρόνημα της Ορθοδοξίας  και αληθινά αριστοκρατική αναφορά ( «Τα Παλάτια της Πόλης»),  όχι προσδοκία «κέρδους», με σημεία αναφοράς τον ιερέα και τον ήρωα, μια νέου τύπου «γήινη» αριστοκρατία (δίπλα σ΄ εκείνη του ιερού),  του ορεσίβιου Κλέφτη, σύμμειξη  Ομηρικού Ήρωα και Βυζαντινού Ακρίτα. 

Ψιλά γράμματα για νεωτερικές πομφόλυγες.

Το στοίχημα παραμένει: ΝΑ ΞΑΝΑΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ.