Κάθε 19η Μαΐου στεκόμαστε μπροστά σε ένα από τα πιο βαθιά τραύματα της ιστορίας μας: τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Όχι με κεριά και σιωπή. Αλλά με φωνή. Με οργή. Με αίτημα: Δικαιοσύνη. Όχι μόνο Μνήμη.

Η γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι ένα γεγονός του 1919. Είναι ένα έγκλημα που ουρλιάζει μέσα από τα κύματα του Εύξεινου Πόντου. Είναι τα κόκαλα που ξέβρασε η Ιστορία στις ακτές της Σαμψούντας. Είναι τα 353.000 αθώα θύματα που δεν ζητούν “συγγνώμη”, αλλά αναγνώριση.

Είναι τα τραγούδια που σώπασαν. Οι γιαγιάδες μας που κουβάλησαν την προσφυγιά στη σπονδυλική τους στήλη και έκαναν τη λάσπη πατρίδα. Είναι οι λέξεις που χάθηκαν, οι μνήμες που σώπασαν για να γλιτώσουν τη γελοιοποίηση από την επίσημη λήθη.

Περάσαν δεκαετίες. Και όμως, ακόμα η Τουρκία αρνείται. Αρνείται τα εγκλήματα του Κεμαλισμού. Αρνείται το αίμα. Αρνείται την Ιστορία. Και ο κόσμος σωπαίνει. Διπλωματικά. Βολικά. Ανήθικα.

Αρκετά!

Δεν ζητάμε ψίχουλα τιμής. Δεν μας αρκεί η φολκλορική αναφορά σε κάθε επέτειο. Θέλουμε αναγνώριση διεθνή. Θέλουμε η Ιστορία να πάψει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα και να αρχίσει να υπηρετεί την αλήθεια.

Γιατί όταν η γενοκτονία δεν αναγνωρίζεται, κινδυνεύει να επαναληφθεί.

Όταν το αίμα γίνεται στατιστική, όταν τα οστά γίνονται υποσημείωση στα βιβλία ιστορίας, τότε οι ένοχοι κερδίζουν.

Η γενοκτονία των Ποντίων είναι ζήτημα πολιτισμού, δημοκρατίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δεν αφορά μόνο τους Πόντιους, ούτε μόνο τους Έλληνες. Αφορά όλους όσους πιστεύουν πως η μνήμη χωρίς δικαίωση είναι προδοσία.

Μέχρι η λέξη “Γενοκτονία” να ακούγεται σε κάθε κοινοβούλιο, μέχρι το τουρκικό κράτος να σκύψει το κεφάλι, μέχρι η διεθνής κοινότητα να πάψει να χαϊδεύει τις γενοκτονίες των συμμάχων της, εμείς θα φωνάζουμε:

Δεν ξεχνώ. Δεν σωπαίνω. Δεν συγχωρώ.

Γιατί οι ψυχές των προγόνων μας δεν ζητούν μόνο ένα δάκρυ.

Ζητούν δικαιοσύνη.

«Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι»